BIEKE VERLINDEN

‘Door het driftige taalgebruik dat het politieke landschap overspoelt, wordt beleid voeren gereduceerd tot een tactisch steekspel dat meer belang hecht aan perceptie dan aan waarheid’, schrijft SP.A-schepen Bieke Verlinden.

​

Sommigen spreken van een perceptieoorlog, anderen van framing. Vast staat dat door het driftige taalgebruik dat het politieke landschap overspoelt, beleid voeren gereduceerd wordt tot een tactisch steekspel dat meer belang hecht aan perceptie dan aan waarheid. Wat rest is een strategisch uitgedokterde machtsstrijd waarbij met korte en bitse twittertaal alles en iedereen die in de weg loopt of een nuance wil aanbrengen in de hoek wordt gezet. Back off!

​

Erger nog dan het verlies van de nuance is de samenvallende onverschilligheid en het weinig kritisch geluid dat het met zich meebrengt. Dat je de reinste onzin mag verkondigen in de media, dat je redeneringen de wereld in mag sturen die geen steek houden, tegenstrijdig zijn en keren met de wind, is van alle tijden. Maar dat je dat ongestoord en ondoordacht kan doen, dat is nieuw. Dat objectieve analyses nog nauwelijks een plaats krijgen in het debat, dat er haast geen neutrale blik meer bestaat die het beleid onderwerpt aan moeilijke vragen of het op tegenstrijdigheden wijst, is op zijn minst gezegd vreemd. Met het klakkeloos overnemen van de beleidspropaganda, zakt het kritisch denken in onze maatschappij stilaan weg. En de mensen? Die staan erbij en kijken ernaar.

​

Flagrant

​

Vorige week nog viel er ons een knap staaltje van ongegeneerde inconsequentie te beurt dat symptomatisch is voor het huidige beleid. Deze keer was het Karel Van Eetvelt die de wisselbeker mee naar huis mocht nemen. U weet niet waar ik het over heb?

​

U herinnert zich vast dat Van Eetvelt in de media verkondigde dat hij de vakbonden desnoods op zijn blote knieën zou vragen om toch maar geen actie te voeren. Want, zo zei hij: “Als de vakbonden hun zin niet krijgen, dreigen ze meteen om de economie te beschadigen.” Een beetje verder in hetzelfde artikel laat hij uitschijnen dat werkgevers zoiets nooit zouden doen. “Ongeacht de politieke meerderheid”, merkt hij fijntjes op.

​

Waarom deze regering met alles wegkomt

​

Dat hij hiermee op de kar van verandering sprong die voortdurend keert lijkt hem helemaal geen schaamrood te bezorgen, integendeel: hij komt er vlot mee weg. Goed gezegd, toch? Is het niet verbazingwekkend dat de heer Van Eetvelt zelfs niet even gekieteld wordt met uitspraken van slechts enkele maanden voorheen? Nee, zijn verwijten gaan er als zoete koek in.

​

Maar was hij het niet die op 30 juni 2014, in volle regeringsvorming, dreigde om het land te boycotten? Jep. Desnoods voor maanden. Was hij het niet die met oorlogsretoriek van leer trok en stelde dat ondernemers investeringen zouden uitstellen, geen nieuwe mensen zouden aanwerven en zouden overwegen om hun activiteiten uit ons land weg te trekken als zijn ‘horrorscenario’ – een regering met de PS – zou worden verder gezet? Inderdaad, de ondernemers zouden het land platleggen als ze hun zin niet kregen.

​

Kritisch denken

​

Is het opportunisme van deze redenering zo ontstellend grof dat haast niemand het ziet? Hoe komt het dat we niet opkijken van zulke gratuite uitlatingen? Waar zijn de mensen die dergelijke frappante onrechtvaardigheid in een discours blootleggen? Waarom is de media niet verontwaardigd door de absurditeit van dergelijke argumentatie?

​

Verlamd staren we met z’n allen in de koplampen van het rechtse patronaat. Als een kudde onnozele schapen staan we erbij en kijken we ernaar. Maar we zien het blijkbaar niet. Of misschien vindt u dat zoveel onredelijke arrogantie van de gedelegeerd bestuurder van UNIZO op zijn plaats is? Ik hoor alvast niemand klagen over het gebrek aan intellectuele eerlijkheid.

​

“Verlamd staren we met z’n allen in de koplampen van het rechtse patronaat”

​

Het politieke landschap lijkt te verglijden in een louter strategisch spel, waar schuld en boete centraal staan. Dat doorschuiven van zwarte pieten, het met de haren door de modder trekken om onsamenhangende en vooral erg onrechtvaardige politieke keuzes te maskeren heeft een naam. Sommigen noemen het manipulatie, anderen spreken van framing. Wanneer elk tegenargument blijft steken in de verdediging en a priori wordt afgedaan als zever, wordt democratie een hol begrip. Wanneer men wars van enige zelfkritiek en angstig voor elke afwijkende stem, het volk zo ver krijgt dat het gewillig herhaalt dat er maar één weg is, doet men niet meer aan politiek, maar aan volksverlakkerij.

​

Framing

​

Sommigen beweren dat links dezelfde weg moet opgaan. Dat het met dezelfde wapens rechts moet bekampen. Dat het ook een verhaal moet brengen waarbij framing van de tegenstand centraal staat. Dat het een discours moet uitdragen dat niet per se veel uitstaans heeft met de waarheid of een betere maatschappij, maar dat er in de eerste plaats op gericht is te scoren bij het volk.

​

Zolang links in de verdomhoek gedwongen wordt door een onophoudelijke, onfaire framing, heeft het misschien geen andere keuze. Want het moet opnieuw ruimte krijgen om haar eigen verhaal te vertellen. Nu de perceptie heel doelbewust gestuurd wordt door de idee dat links schuld treft aan alles wat er mis is in deze wereld, en de mensen het nog geloven ook, is men erin geslaagd het volk te verdoven. De rechtse propaganda is dermate bedwelmend dat men op flagrante wijze inconsequente uitspraken en onrechtvaardige keuzes kan opstapelen, zonder dat de overgrote meerderheid daar erg in heeft.

​

Vreemde tijden.

​